Rediós, qué biache! O lagut s’esbarizaba igual como un dimonio y o río gramaba. Blinquemos gorgas y cantals que abrían esfuriau a un muerto! Yo tenebe es pels de puncha, pero lo biello más que biello menaba imperturbable, sochetando a coda d’o remo entres as garras. A cada tochazo d’o remo, sentibe dezaga mío l’esbufardiar de Segarra, que iba a la par d’a codera, y la Baldaba pataquiaba o carbón. Dende o banco beyebe o Cristo con a boca ubierta por la que parexeba eslampar-se-li as bocadas de l’agonía. Os remos se doplaban a punto d’estellar-sen, as ondas trencaban contra la borda. En arribar en un cantal zerca de Fayón, o biello se ba meter tenso. A corrién yera fortisma y mos portaba dreitos enta la peñera
—Fuera remos, Manel! —chiló tío—. Busatros dos fotez-li con toda l’alma!
Yo aturé, mientres Moles y Segarra, a l’atro canto, chitaban dica os figados. Con a maniobra, o lagut ba tallar de bislai a corrién, por esquibar o cantal. L’augua i feba gorgollons en topetar con as rocas. Yéranos ya muito zerca d’a peñera cuan sintié l’esclafiu. L’escalamo de Segarra s’eba feito asclas y o pión fuo d’espaldas contra la cubierta d’a coda. En fer fallita o remo, a proa enfiló bruscamén a peñera.Me quedé sin sangre en a pocha.
—Nos mataremos —esclafió Moles.
Històries de la mà esquerra, “Riada”. Traducció inèdita a l’aragonès de Chusé Aragüés.
© 2009-2021 Espais literaris de Jesús Moncada · Disseny de Quadratí